Onthecht werken

Wat wordt er bedoeld met onthecht werken of een houding van “niet-betrokken-zijn”?
Onthecht is niet hetzelfde als ongeïnteresseerd!

Onthecht werken heeft meer van doen met geen belang hebben bij het resultaat van de metamorfose. Dat wil zeggen dat de toepasser van de Metamorfosetechniek de levenskracht van de ontvanger niet wil sturen. Daardoor kan diens innerlijke intelligentie voluit de leiding nemen om de transformaties te richten, en zijn/haar levenskracht kan stromen zoals het bij de ontvanger past.

In “het kleine witte boekje” (klik hier voor de pdf) wordt het benoemd als: een katalysator zijn, niet-betrokken-zijn.

In het Engels heet het “detached / detachment”.

Uit mijn notities van een workshop bij Gaston Saint-Pierre:

“Detachment is a disguise for unconditional love.”
(onthechtheid is een vermomming voor onvoorwaardelijke liefde)

Dat wil zeggen, je houdt zoveel van de ander dat je in staat bent hem te accepteren zoals hij is. Je hebt niet de wil om hem te veranderen – en juist dat geeft de ander de ruimte om te veranderen zoals het bij hem past.

Gaston Saint-Pierre omschrijft het begrip als volgt:

 “Detachment is to notice the facts, to acknowledge their presence
and to let them be.”

(onthechtheid is de feiten opmerken, hun aanwezigheid erkennen
en ze te laten voor wat ze zijn)

Dat kun je ook op jezelf betrekken.

Er is bijvoorbeeld een groot verschil tussen “ik ben boos” en “er is boosheid”.

Bij de eerste uitspraak identificeer je jezelf met de boosheid; de emotionele betrokkenheid is groot, je kunt er in opgaan en geen ruimte meer hebben om er mee om te gaan.

Bij de tweede uitspraak stel je vast dat er boosheid is, en door deze nuchtere vaststelling van dat feit neem je meer afstand. Daarmee schep je ruimte voor jezelf om je af te vragen waar die boosheid vandaan komt; wat er in jou aangeraakt is dat om aandacht vraagt.

Eat, pray, love (Elizabeth Gilbert, 2006)

Ik ben het boek “Eat, pray, love” van de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Gilbert aan het (her)lezen. In het Nederlands is het uitgebracht onder de titel “Eten, bidden, beminnen”.

Je kunt het boek als een mooi en soms amusant reisverhaal lezen. Tegelijkertijd is het heel beschouwend. Elizabeth Gilbert beschrijft hoe ze zichzelf terugvindt en leert waarderen, nadat ze voor zichzelf heeft erkend dat haar leven er bepaald niet zo uitziet als ze echt diep van binnen zou willen.

Ze verblijft vier maanden in Rome om te genieten van de Italiaanse taal en het Italiaanse voedsel, vier maanden in een ashram in India om te bidden en contact te maken met God, en vier maanden op Bali om tijd door te brengen met een oude medicijnman en een nieuwe balans te vinden.

Drie mooie citaten uit de drie delen van het boek en een prachtige samenvatting.

Italië

“… the appreciation of pleasure can be an anchor of one’s humanity.”

Ik zou hetzelfde willen zeggen over het genieten van de schoonheid van bloemen, bladeren, bomen, bessen …

India

“God dwells within you, as you.”

Indonesië

“To lose balance sometimes for love is part of living a balanced life.”

Is dat zo? Ik vraag het me af. Het klinkt wel heel mooi.

Beschouwing aan het einde

[the Zen Buddhists believe that]

“an oak tree is brought into creation by two forces at the same time. Obviously, there is the acorn from which it all begins, the seed which holds all the promise and potential, which grows into the tree. Everybody can see that. But only a few can recognize that there is another force operating here as well – the future tree itself, whichs wants so badly to exist that it pulls the acorn into being, drawing the seedling forth with longing out of the void, guiding the evolution from nothingness to maturity. In this respect, say the Zens, it is the oak that creates the very acorn from which it was born.”

Dat is een interessant gezichtspunt. Het doet me denken aan wat Gaston Saint-Pierre in zijn workshops zei, namelijk dat het energieveld om een eikel of een kastanje al een hele boom laat zien. (Ik zal eens opzoeken waar dat ook weer vandaan komt. Wordt vervolgd …)